Ξαναφαντάσου τους ανθρώπους

'' re-imagine all the people''

Αυτό μπορεί να μην είναι ένα τραγούδι που θα το γράψεις στην έπαυλή σου μ' ένα τεράστιο πιάνο σαν του Λέννον (φανταζόμενος, κάπου εκεί έξω, όλους τους ...άλλους...) αλλά... στο σπίτι σου, ασφαλής ίσως ακόμα, αν και βίαια φτωχοποιημένος από ανωτέρα, που λέμε, βία, κι ά-εργος. Θα το έγραφες δηλαδή, αφήνοντας πίσω σου τους άχαρους μήνες, την επιβολή των διαταγμάτων που συνετέλεσαν στην οικονομική καταστροφή σου με πρόσχημα έναν ιό υπαρκτό μεν, μ' ελάχιστη θνησιμότητα δε, που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι πώς θα συνεχιστεί η ζωή στον περιορισμό και πώς θα ζήσεις μέσα στην απαξίωση της Πολιτείας για τον Πολιτισμό, την καλλιτεχνική έκφραση και την ψυχαγωγία, όντας μες στη θλίψη. Νιώθεις απομονωμένος όχι μόνο από τους αγαπημένους σου, αλλά πιθανώς κι απ' το κοινό σου, που δεν έχει καμμία τύχη να σε προσεγγίσει 'live', αφού πέφτει βαρύς ο πέλεκυς της απαγόρευσης και του φόβου των υπόλοιπων φιμωμένων μασκοφόρων, που βοά έξω από την πόρτα σου.

Έλα! είναι μια τεράστια ολόλευκη σελίδα που σε καλεί σαν αντικείμενο πόθου να εισέλθεις με όλη σου την ενέργεια και, αδράχνοντας μια πένα, ένα όργανο, έναν χάρακα, μια κάμερα, ένα μικρόφωνο, ένα πινέλο, να γράψεις ένα ποίημα, μια παρτιτούρα, μια ιστορία, μια ταινία, ένα σενάριο, να χτίσεις, να σχεδιάσεις, να τραγουδήσεις με μια ασύγκριτη μελωδία καινοφανούς ευτυχίας, που θα την κελαηδήσεις μεγαλοπρεπώς, για την καμπάνια του Great Reset. Εκεί μέσα, ίσως στην πιο σκοτεινή tabula rasa της ανθρώπινης ιστορίας, σου κάνουν την τιμή να σε καλωσορίσουν ως συνδημιουργό... διανθίσματος με ασπρόμαυρα κυρίως, άνθη, και μια παλέτα στα χρώματα του γκρι, για το φιλόδοξό τους, σχέδιο. Έτσι είναι οι τεχνοκράτες, φίλε μου, ολίγον άξεστοι κι άσχετοι με ευαισθησίες κι αξίες για τις οποίες κάτι καλλιτέχνες ή διανοούμενοι σαν και σένα, φημίζονται πως έχουν. Βέβαια, εκείνοι θα σε αποκαλέσουν ινφλουένσερ (influencer), όχι μόνο γιατί αδιαφορούν για τον ανθρωποκεντρικό ρόλο Τέχνης-Διανόησης-Επιστήμης ακόμα και Τεχνολογίας, αλλά επειδή, ό,τι κι αν είσαι, ή νομίζεις πως είσαι, στην τελική, ο κράχτης τους θα γίνεις. Δες και το πιο πάνω βίντεο για να εμπνευστείς και να γουστάρεις...

Είναι πολύ σημαντικό γι' αυτούς να το γουστάρεις και να το απολαύσεις αυτό το φιλόδοξο πρότζεκτ, να το πάρεις πάνω σου, για να φανεί ευρεία η αποδοχή του όλου εγχειρήματος. Αν και το βιβλίο έχει ήδη γραφτεί, όλη η νοστιμιά του ρηξικέλευθου ποντάρεται τελικώς, στην πηγαία δημιουργικότητά σου και μπορεί να βγάλεις και λίγα λεφτουδάκια, συμμετέχοντας στην επινόηση κάποιων ήδη, εφαρμοσμένων ιδεών!

Ζωγραφίζοντας όμως το νέο μας μέλλον, να θυμάσαι, πως αυτοί οι τύποι, οι τεχνοκράτες δηλαδή, σε έχουν απόλυτη ανάγκη για τον τρόπο που θα παιχτεί και θα σερβιριστεί το θέατρο της ολικής επαναφοράς μας, του οποίου, έξυπνη αφορμή, ήταν η ''πανδημία Covid 19'' ώστε να αχνοφαίνεται πλάι-πλάι στα σούπερ εμβόλια, και η σούπερ ζωή που επέλεξαν αυτοί για εμάς, να ζήσουμε.

Πάρε τη γεύση μιας διόλου καλπάζουσας φαντασίας: Αφορά τη ζωή σε μια πόλη μέχρι το 2030, και όταν τη διαβάζουμε, εκτός της απογοήτευσής για το δυστοπικό μέλλον που μας περιμένει, αναρωτιόμαστε μεταξύ άλλων, δυο πράγματα:

Το πρώτο είναι, πως εάν όντως επιτρέψουμε να φορέσουν τέτοιο μέλλον σ' εμάς και στα παιδιά μας, τί νόημα θα είχε να γράψουμε π.χ. ένα φουτουριστικό έργο για τις κοινωνίες φερ'ειπείν, του μέλλοντος; Τί νόημα θα έχει τότε η Τέχνη, και πόσο θα έχει αλλάξει βιολογικά και ψυχονοητικά ο άνθρωπος και οι ανάγκες του, για να την αποζητούν;

Το δεύτερο, κι ένα πλήθος ερωτήματα που μαζί με αυτό γεννιούνται, αφορά τους ανθρώπους που έμειναν πίσω όπως λέει η ιστορία της Βουλευτίνας, Ida Auken και συνεργάτιδος του εμπνευστή του great Reset, και Προέδρου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, Klaus Schwab:

[...]

αυτοί που δεν ζουν στην πόλη μας. Αυτοί που χάσαμε στο δρόμο. Εκείνοι που αποφάσισαν ότι έγινε υπέρ το δέον αυτή η τεχνολογία. Εκείνοι που αισθάνονταν ξεπερασμένοι και άχρηστοι όταν τα ρομπότ και η τεχνητή νοημοσύνη ανέλαβαν μεγάλα τμήματα της δουλειάς μας. Εκείνοι που εξοργίστηκαν με το πολιτικό σύστημα και στράφηκαν εναντίον του. Ζουν διαφορετικά είδη ζωής έξω από την πόλη. Κάποιοι έχουν σχηματίσει μικρές κοινότητες εφοδιασμού. Άλλοι έμειναν στα άδεια και εγκαταλελειμμένα σπίτια σε μικρά χωριά του 19ου αιώνα.

[...]

Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι και γιατί τους ξέβρασαν; Δεν ήταν βιώσιμοι για το σύστημα; Οι ίδιοι αισθάνθηκαν άχρηστοι ή κάποιοι άλλοι αποφάσισαν γι' αυτούς; Ήταν ανυπάκουοι ή άφραγκοι; Μήπως απαίτησαν, τιμωρήθηκαν και δεν απέκτησαν ξανά, δικαιώματα που τώρα υποτιμούμε; Μήπως δεν δέχτηκαν να προδώσουν κάποιες αξίες ή να μεταλλάξουν το ανθρώπινο ιδίωμά τους; Είναι οι κλοσάρ (clochard), οι αλήτες, οι άστεγοι, οι απόκληροι του μέλλοντος; Πόσο μακριά είμαστε εμείς από αυτούς; Η μικρή κοινότητα θα ήταν μια-κάποια ελπίδα...

Ξαναφαντάσου τους ανθρώπους. Να μην είναι μόνοι τους παντού. Ξαναφαντάσου εσένα μαζί με αυτούς και μια καλύτερη για εμάς, μοίρα.