Αιωρήσεις ενηλίκων

Οροπέδιο των Μουσών στα 2700 ο Όλυμπος

κι η εγκόσμια αγκαλιά των θεών,

που Είδα, η πλατυτέρα.

Με ψυχρό δέος

πάνω στη θέρμη της γραμμής, σαστίζει το μάτι.

Πώς ξεχνιέται τόση πέτρα μεμιάς;

Με αμβροσία, που όμως τρώγεται και τη φωνάζουν

'Γλύκα των κοιλοτήτων'

Είναι το κλάμμα του αρχιτέκτονα όταν χτυπιέται κατάχαμα, όταν λέει

«Ποιός να 'ναι ο θεός τόσης ευγένειας;»

Γλύκα. « Και ποιός ο μαστροχαλαστής όλων των ταπεινών συνόδων μέσα μου;»

Το πώς αισθάνεσαι είναι βεβαίως, άρρητο.

Είσαι κανείς και ξαναγίνεσαι σωστά.

Ξαναμαθαίνεις γράμματα

Σπας πετρούλες

Ειλωτεύεις στην ετυμολογία

Ελ-λας

ήλιος και πέτρα

πέτρα-πέτρα

Από το λίκνο της μαμάς

έως στην αιώρα στα ανέμελα μικράτα σου,

μεγεθύνεσαι ενήλιξ.

Σε παίζει τώρα ο Ουρανός κι η Γη κούνια μπέλα

βαρελάκι σε κάνουν και σε φυλάν οι κορφές των ορέων μην τους πέσεις.

Έτσι φαίνεται πως ξεδίνει το Πάνθεον, με τρυφερούς αναβάτες.

Σύννεφα και χιόνι,

μπαμπάκι πάνω-μπαμπάκι κάτω μέχρι που

γούσταρα κι αφέθηκα σε μια αιώρηση τιτάνια ενήλικα ξαστέριασε η ψυχή μου.