Χρεωμένα ρήματα / Χωρισμός

Mοναδική μου,

θα 'ναι πέντε μήνες. Όλες οι εφαρμογές των gadgets επαφής μαζί σου, τέθηκαν σε αχρηστία. Μάταια ήλπιζα πως με κάποιον τρόπο θα έκανα τη σκληρότητά σου να διατρηθεί, αλλά αρνείσαι να με δεις κι επαφίεμαι στον τελευταίο: Ένα γράμμα με άθλια σύνταξη κάτω από την πόρτα σου, σαν τον κλέφτη, σαν το φάντασμα διαλέγω τις μικρές ώρες, δεν μπορώ να ελέγξω το χέρι μου που τρέμοντας δεν μπορεί να βρει τη σχισμή, το συγκρατώ με το άλλο, τα παρατηρώ, είναι αξιοθρήνητα ντρέπομαι και θυμώνω δε θέλω να με δει κανένας και μπορεί ήδη να έχεις βρει κάποιον κι αυτό με πεθαίνει.

Να σου πω ότι μετάνιωσα. Να σου γράψω τουλάχιστον γιατί δεν σου είπα, δυόμισυ χρόνια, ποτέ 'συγγνώμη', όπως και ποτέ δε συγχωρούσα, αλλά τ' ορκίζομαι, από μικρός νόμιζα πως θ' ακουγόταν φαιδρά απ' το στόμα μου τούτη η άχρηστη λέξη, μπορεί και να σκίζονταν τα σπλάχνα μου ή τα Ουράνια δεν ξέρω, μα με πιάνει παράπονο που δεν την ακούς τώρα να στην ψιθυρίζω, να στην πετάω κατάμουτρα.

Στην απορία των γλυκών ματιών σου— χωρίς ποτέ να δω μια άρνηση γαμώτο σου της προσφοράς, της συντροφικότητας και του πόθου, της αγάπης έστω μια φορά— κατάλαβα όλη μου την ιδιοτέλεια, όταν γινόμουν παράλογος, όταν σου έλεγα αισχρά πως σε θέλω για μένα, πως σε θέλω μόνο για τον εαυτό μου. 'Χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω' τραγουδάγαμε, και μιλάγαμε για έναν στίχο που πάει πολύ μακρύτερα από τη ρουτίνα του βιώματος ενός χωρισμού, θυμάσαι; Στάσου να στο εξηγήσω: Δεν είχα τρόπο να ζω μακριά από σένα, όταν κάποτε μου είπες πως είσαι το δεκανίκι μου και παραλίγο να γίνω βίαιος, είχες δίκιο και σ' αυτό , αλλά η κατάθεση της ζωής που μου χάριζες, που μου πρότεινες, ήταν πολύ πιο ουσιαστική απ' όσο ήξερα, από τις πρόβες ζωής που έκανα ως τότε, δεν υπήρχε όμοιο της κατάθεσης αυτής και δεν ήμουν κενός, απλώς διψούσα να διαλέγομαι τη Θέαση του Κόσμου μέσα από τη δική σου θεσπέσια εμπειρία και ποιός τυφλός, Ψυχή μου oλόδικη, δε θάθελε το φως του...

Βόηθα να πάψει ο εφιάλτης την εικονογράφησή του στο πρωινό ξύπνημα: Σαν τρομακτικό, μαύρο εντόσθιο πάλλει μέσα μου αυτός ο εμετικός μύκητας του χωρισμού που όλο διογκώνεται, με έκδηλη την αγωνία για το ποιό θα είναι το τελικό του σχήμα μπας και τον φτύσει επιτέλους η πληγή μου στο φως.

Έχω ανάγκη της Ιεροσύνης σου σε όλα τα χρεωμένα μου ρήματα που εκλιπαρούν καθαρτήριο.

Μετάλαβέ τα.

Νοιώσε πως σε λατρεύω, δέξου με ξανά!

25/5/13

Ο Τρελαθός σου

Mε δύο πίνακες του Edvard Munch - Zwei Menschen, 1899

- Attachement (attraction),1896