Στον Άγνωστο Άστεγο Αυτόχειρα Αμαχητί
Στη μνήμη του πρωτομάρτυρα, Δημήτρη Χριστούλα
† (4/4/12)
ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ - ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΗΣΗ - ΕΓΓΥΣ ΜΕΛΛΟΝ
Γιάννη είμαι η Κλειώ απ’ το σχολείο κι εσύ μάλλον ένα παράδειγμα για να μας δείξουν, (εννοεί τη Βουλή), τί πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Ένα ζωντανό παράδειγμα νεκρό. Δεν είμαι η γυναίκα σου, δεν είμαι η κόρη, η μάνα ή η αδερφή σου, δε με είχες ποτέ γκόμενα κι ούτε ξέρω πως έζησες· είδα όμως γιατί πεθαίνεις. Αν δοκιμάσω να το πω δε θα με πιστέψουν, δε μ’ ακούνε, οι πιο δικοί μας δεν ακούν, ένα κορμί μόνο τους μένει να κλάψουν κι ένα κορμί δε διαβάζεται αν δεν είσαι καλός γιατρός ή τρυφερός αγαπημένος. Ούτε πρόκειται ποτέ να μιλήσει για τον φόβο, τη δειλία, την περηφάνια ή την ντροπή που το κατοικούσε τόσα χρόνια, ο Γιάννης, όλοι το ’λέγαν, έτρωγε πόρτα παντού, πρώτα έμεινε χωρίς δουλειά και τώρα πάλι έφαγε πορτα, την πόρτα έξω απ’το πατρικό του.
-Πήρε δάνειο;
-Όχι δεν πήρε δάνειο
-Το χάνει από την Τράπεζα;
-Όχι απ’ την Εφορία.
Δεν τα κατάφερε να το σώσει, έτσι θα ξαναπούν αλλά η αλήθεια είναι πως τρώμε παντού τοίχο, τοίχο αντί για μια βοήθεια, αντί για έναν καλό λόγο, τοίχο από την ντροπή, τοίχο να σε κοιτώ αλλά να μη βλέπω τα μάτια σου από τον τοίχο. Έμεινα αχάϊδευτη από τους δικούς μου, Γιάννη, μόνη είμαι κι εγώ με αυτούς χωρίς αυτούς, στο ίδιο σπίτι, στην ίδια δουλειά, στην ίδια χώρα, στην ίδια παρέα να πίνω κανα φτηνό κρασί ή καμμιά μπύρα στην πλατεία με φίλους, λέγοντας κι εγώ το χαμπεράκι μου, το παραπονάκι μου ή το πρόβλημά μου το οικονομικό και ξαφνικά ν’ ανάβει ο καυγάς για το ‘ποιός το έχει πιο μεγάλο’ χωρίς να βλέπουμε μπροστά στα μούτρα μας πως τα πουλιά φαγώνονται και πως οι γάτες ετοιμάζονται να ξεσκιστούν δίπλα μας για το πιο μεγάλο ψίχουλο, το πιο μεγάλο ξεροκόμματο που, όπως τσαντισμένος χτυπάς το χέρι σου, πέφτει απ’ το τραπέζι.
Μείναμε αχάϊδευτοι από τους αγαπημένους, Γιάννη. Μόνο ένα κομμάτι σκοινί γύρω από το λαιμό μας απέμεινε και δε βρίσκεται κανείς για να το κόψει. Πού να στραφούμε και στρεφόμαστε γύρω από τον πολύτιμο εαυτό μας όολη μέρα διαγράφοντας τέλειους ομόκεντρους κύκλους ή σπείρες αφηρημένες, χωρίς άξονα αξιοζήλευτες, υπέροχες, μαλακισμένες κι είμαστε τόσοι πολλοί! Ένας στρατός ατομιστών, ιδιωτών, ηλιθίων Υποκειμένων στη δούλεψη ενός υπερκείμενου, ανηλεούς Τέρατος. Κι είναι το μέλλον μας ν’αφανιστούμε, να σφαχτούμε δίχως ένωση, χωρίς στρατηγική, χωρίς πόλεμο.
Μείναμε αχάϊδευτοι Γιάννη κι όπου μας βρουν θα μας λιανίζουν.
Απ’ τον Άγνωστο Στρατιώτη
Στον Άγνωστο Άστεγο Αυτόχειρα Αμαχητί
Γιατί στη… Ðημοκρατία ΤΟΥΣ δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μόνο προβλήματα υπάρχουν, κυρίως ψυχολογικά.
Suicide Shop, animation
