Ξένια Πολίτη

O Λόγος στην Τέχνη και στα Γράμματα για τις Αξίες, την Ελεύθερη Σκέψη, τον Έρωτα, τον Πολιτικό Πολιτισμό.

Favorites

ή

Αγαπημένα

«...Σα μια αγρύπνια στάζει μέσα μου η μοίρα των ανθρώπων κι ακριβώς μέσα μου τελειώνουν οι άνθρωποι. Συνορεύω...»
Γιώργου Χειμωνά
Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΙΝΕΟΤΗΣ

«...ὁ ἥλιος κυκλοδίωκτος, ὡς ἀράχνη, μ' ἐδίπλωνε καί με' φῶς καί με' θάνατον ἀκαταπαύστως».

Ανδρέα Κάλβου
ΩΔΑΙ, ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ

''Distance—is not the Realm of Fox
Nor by Relay of Bird
Abated—Distance is
Until thyself, Beloved.''

Emily Dickinson

1155

[...]

VLADIMIR:
You're a hard man to get on with, Gogo.
ESTRAGON:
It'd be better if we parted.
VLADIMIR:
You always say that and you always come crawling back.
ESTRAGON:
The best thing would be to kill me, like the other.
VLADIMIR:
What other? (Pause.) What other?
ESTRAGON:
Like billions of others.
VLADIMIR:
(sententious). To every man his little cross. (He sighs.) Till he dies. (Afterthought.) And is forgotten.
ESTRAGON:
In the meantime let us try and converse calmly, since we are incapable of keeping silent.
VLADIMIR:
You're right, we're inexhaustible.
ESTRAGON:
It's so we won't think.
VLADIMIR:
We have that excuse.
ESTRAGON:
It's so we won't hear.
VLADIMIR:
We have our reasons.
ESTRAGON:
All the dead voices.
VLADIMIR:
They make a noise like wings.
ESTRAGON:
Like leaves.
VLADIMIR:
Like sand.
ESTRAGON:
Like leaves.
(Silence.)
VLADIMIR:
They all speak at once.
ESTRAGON:
Each one to itself. ''

[...]
Samuel Beckett
WAITING FOR GODOT

«Εκτοπισμένος στον περίβολο με το αδιάψευστο ίχνος:

Χόρτο, χόρτο γραμμένο χωριστά...»

ΣΤΡΕΤΤΟ

και

«ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΚΟΗΣ, ΛΕΙΨΑΝΑ ΟΡΑΣΗΣ, στο θάλαμο χίλιαένα,

μερανύχτα

ο χορος της αρκούδας:

σε στέλνουν ξανά στο σχολείο

ξαναγίνεσαι

αυτός».

ΦΩΣ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ

και

«Με κλειδί που αλλάζει

ξεκλειδώνεις το σπίτι, εκεί μέσα

στροβιλίζεται το χιόνι αυτού που σκέπασε η σιωπή.

Γιατί κατά το αίμα, που σου κυλάει

από μάτι ή στόμα ή αυτί, αλλάζει το κλειδί σου.

Αλλάζει το κλειδί σου, αλλάζει η λέξη,

που στροβιλίζεται ελεύθερα με τις νιφάδες.

Γιατί κατά τον άνεμο, που σε απωθεί, σβολιάζει γύρω από τη λέξη το χιόνι».

ΜΕ ΚΛΕΙΔΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ

(Μτφρ. Χ. Λαζος)

Paul Celan

«...Ὁ ἀφανισμὸς τῆς διάνοιας ἦταν λοιμός· γι ' αὐτὸ καὶ μελωδήθηκαν τόσο ἀλλιώτικα τόσο μεταφυσικὰ τό ' ἡ διάνοια εἶναι κάστρο ' καὶ τὸ

' πολιορκείται ἀπ' τοὺς πολιτικοὺς τῆς ἐκπύρωσης'...».

καὶ

«Ζεῖτε σὲ μιὰ ἐποχὴ ὃπου τὸ μήνυμα ἀπορροφᾶται κι αφανίζεται ἀπό τὸ μέσον ποὺ τὸ μεταφέρει καὶ τοῦ πασαενὸς ἡ γνώμη λάμια γίνεται καί τὸ ἀντίθετο τῆς πνευματικότητας ἀγάλι-ἀγάλι.
- Ἡ γνώμη μου εἶναι...
- Ἡ γνώμη σου εἶναι λάμια
εἶναι ἡ Λάμια Κατάντια
τὸ ἀντίθετο τῆς πνευματικότητας».

Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου

ΠΟΡΘΜΕΙΟΝ

«...ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας...».

Κασσιανής Μοναχής

« Ὅ,τι ἐγύριζα ἀπὸ τὸ μοναστήρι τοῦ Ἅγιου Διονυσίου, ὁποὺ εἶχα πάει γιὰ νὰ μιλήσω μὲ ἕναν καλόγερο, γιὰ κάτι ὑπόθεσες ψυχικές».

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ

και

«...Ἔρμα ῾ν᾿ τὰ μάτια, ποὺ καλεῖς, χρυσὲ ζωῆς ἀέρα...».

και

«...Τρέμ᾿ ἡ ψυχὴ καὶ ξαστοχᾶ γλυκὰ τὸν ἑαυτό της».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

Διονύσιου Σολωμού

[...]

«Νά πεθάνεις. Νά κοιμηθεῖς. Αὐτό εἶναι ὅλο. Νά κοιμηθεῖς καί νά κοιμηθοῦν ὅλοι οἱ πόνοι πού ἀπό αὐτούς εἶσαι πλασμένος
Νά μή ξυπνήσουν πιά ποτέ. Αὐτόν τόν ὕπνο
νά εὔχεσαι γιά σένα. Νά πεθάνεις. Νά κοιμηθεῖς».

[...]

ΑΜΛΕΤ (μτφρ. Γ. Χειμωνά)

και

“She never told her love, but let concealment, like a worm 'i th' bud, feed on her damask cheek"

TWELFTH NIGHT

W. Shakespeare

[...]

«Εἶμαι ἐπειδὴ δέχομαι. Ὄχι αὐτὸ ἤ ἐκεῖνο... Ὁ κόσμος δὲν ὑπάρχει μὲ χωρίς.Τὸ χωρὶς δὲν εἶναι κόσμος. Ὅλα σὲ ὅλα. Μαζί. Τὸ ἀνελέητο μαζί. Τὸ ἀνελέητο ὅλα».

[...]

Δημήτρη Δημητριάδη

ΛΗΘΗ

[...]

«Κάτω ἀπὸ τὶς ἀρβύλες μου ρίχνω αὑτὸ ποὺ σκότωσα Χορεύω ἐπάνω στὸν νεκρὸ μου μὲ ποδοβολητὸ χορευτικὸ Δὲν μοῦ ἀρκεῖ νὰ σκοτώνω, αὑτό ποὺ πρέπει νὰ πεθάνει Γιὰ νὰ νικήσει ἡ Ἐπανάσταση καὶ νὰ πάψει ὁ σκοτωμὸς Ἀλλὰ θέλω καὶ νὰ ἀφανιστεῖ αὑτὸ νὰ ἐκμηδενιστεῖ Νὰ χαθεῖ ἀπὸ τῆς γῆς τὸ πρόσωπο Ἄγραφο χαρτὶ ἡ γῆ γιὰ τοὺς ἐπερχόμενους»

[...]

Heiner Müller

ΜΑΟΥΖΕΡ

(Μτφρ. Ελ. Βαροπούλου)

[...]

«Ἦρθαν

ντυμένοι «φίλοι»

ἀμέτρητες φορὲς οἱ ἐχθροί μου

τὸ παμπάλαιο χῶμα πατώντας.

Καὶ τὸ χῶμα δὲν ἔδεσε ποτὲ μὲ τὴ φτέρνα τους.

Ἔφεραν

τὸν Σοφό, τὸν Οἰκιστὴ καὶ τὸν Γεωμέτρη

Βίβλους Γραμμάτων καὶ ἀριθμῶν

τὴν πᾶσα Ὑποταγὴ καὶ Δύναμη,

τὸ παμπάλαιο φῶς ἐξουσιάζοντας

Καὶ τὸ φῶς δὲν ἔδεσε ποτὲ μὲ τὴ σκέπη τους».

[...]

Ὀδυσσέα Ἐλύτη

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

«...Πιστεύω ότι παρά τα τεράστια, υπαρκτά εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση που μας αφορά όλους, εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα για να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Είναι επιτακτική ανάγκη.

Εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα δεν έχουμε καμμία ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Από την καταγγελτική ομιλία για την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005.

και

[...]

(ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ βαδίζει προς τις γυναίκες)

ΑΞΙΩΜ: Και τώρα ακούστε. Είσαστε βουνίσιες. Με ακούτε; Η γλώσσα σας πέθανε. Απαγορεύεται. Δεν επιτρέπεται να μιλάτε με τους άντρες σας στη βουνίσια γλώσσα σας. Δεν επιτρέπεται. Καταλαβαίνετε; Δεν μπορείτε να τη μιλάτε. Είναι εκτός νόμου. Θα μιλάτε μόνο τη γλώσσα της πρωτεύουσας. Θα τιμωρηθείτε αυστηρά αν επιχειρήσετε να μιλήσετε βουνίσια εδώ πέρα. Είναι στρατιωτική διαταγή. Είναι νόμος. Πέθανε. Σε κανέναν δεν επιτρέπεται να μιλήσει στη γλώσσα σας. Η γλώσσα σας έχει σβήσει. Απορίες;

ΝΕΑΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ: Εγώ δε μιλάω βουνίσια

(σιωπή. Ο ΛΟΧΙΑΣ κι ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ κάνουν αργούς κύκλουςγύρω από τη ΝΕΑΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ. Ο ΛΟΧΙΑΣ βάζει το χέρι του στα οπίσθιά της)

ΛΟΧΙΑΣ: Και τί γλώσσα μιλάς εσύ; Τί γλώσσα μιλάς εσύ με τον πισινό σου;

[...]

ΑΞΙΩΜ: Δεν είναι βουνίσιος. Είναι από σκάρτη φουρνιά.

ΛΟΧ: Κι αυτή το ίδιο.Έχω την εντύπωση ότι είναι κι αυτή κωλοδιανοούμενη.

ΑΞΙΩΜ: Ωστόσο είπες πως ο πισινός της σαλεύει

ΛΟΧ: Οι διανοούμενοι πισινοί σαλεύουν καλύτερα.(Σκοτάδι).

[...]

ΒΟΥΝΙΣΙΑ ΓΛΩΣΣΑ

Harold Pinter

[…]

ὅταν ἕνα ἀμυδρό κόκκινο χαράκωνε τὸ βαθὺ γαλάζιο τ' οὑρανού, καὶ μικρὰ σύννεφα διάβαιναν πάνω σὲ ἀργυρὰ φτερὰ, κι οἱ κορυφογραμμὲς, κοφτὲς καὶ σταθερὲς, ἔλαμπαν ὅλες καὶ σπιθοβολοῦσαν ὡς πέρα – τότε ἔνιωθε τὸ στῆθος του νὰ σχίζεται, στεκόταν λαχανιασμένος, μὲ τὸ κορμὶ γερμένο ἐμπρός, τὰ μάτια καὶ τό στόμα ὀρθάνοιχτα, μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἔπρεπε ν' αφῆσει τή θύελλα νὰ εἰσχωρῆσει μέσα του, νὰ τὰ ἀγκαλιάσει ὅλα, τεντωνόταν ὅλος, ξάπλωνε πάνω στὴ γῆ, ἐρχόταν νὰ κουρνιάσει μέσα στὸ Σύμπαν, ἦταν μιὰ ἡδονὴ καὶ συνάμα ἔνας πόνος. Ἄλλες φορὲς πάλι σταματοῦσε καὶ ξάπλωνε κατάχαμα καὶ μὲ τὰ μάτια μισόκλειστα βύθιζε τὸ κεφάλι του μέσα στὰ μούσκλια καὶ τότε τὰ πάντα ἔφευγαν μακριὰ του, ἡ γῆ χανόταν ἀπ' τὰ πόδια του, γινόταν μικρὴ σὰν ἔνα ἀλήτικο ἀστέρι κι ἐρχόταν νὰ βυθιστεῖ σ' ἔναν ὀρμητικὸ χείμαρρο ποὺ τὰ ξάστερα νερὰ του κυλοῦσαν κάτω ἀπὸ αὐτόν. Ὃμως δὲν ἦσαν παρὰ δευτερόλεπτα· ἔπειτα πάλι σηκωνόταν νηφάλιος, ἤρεμος καὶ σταθερὸς, θαρρεῖς κι ἕνας θίασος σκιῶν νὰ τὸν εἶχε προσπεράσει – τὰ εἶχε πιὰ ὅλα ξεχάσει

[…]

G.Bϋchner

LENZ

(Μτφρ. Μ. Κουμανταρέα)

Στὴν ὕλη εἰσχώρησα οὐρλιάζοντας
Δυὸ θάλασσες μὲ κυνηγοῦν: ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος
δυὸ ρεύματα π᾿ ἀνάθεματα στὴν καρδιὰ μου...
Ψάχνω γιὰ νὰ βρῶ μέσ᾿ στὸ σκυλοπιωμένο κεφάλι μου
δεύτερη κτητικὰ ἀντωνυμία
δὲ βρίσκω - νοημοσύνη. Δὲ μαρμάρωσα τίποτα
Νὰ παίζουμε τοὺς ἀνέμους
νὰ παίζουμε γλυκὰ τοὺς κολασμένους
Τί βρέφος ἠδυνόμενο τὸ ποίημα
κι ὁ φουκαριάρης ὁ Ἰησοῦς
μ᾿ ἕνα πορτοκαλένιο σωβρακάκι
κρεμιέται κάθε χρόνο στὰ ἔαρα
Ἡ τέχνη μας ἡ φριχτότερη

τοῦ ἐγὼ μεταμφίεση.

Νίκου Καρούζου

«ἀθάνατοι θνητοί, θνητοὶ ἀθάνατοι, ζῶντες τὸν ἐκείνων θάνατον, τὸν δὲ ἐκείνων βίον τεθνεῶτες».

Ἡράκλειτου

Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτίνας,
καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγέν, τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ,
ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων·

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι····

[...]·

Γεωργίου Ακροπολίτου

[...]

«...Ἐπί πόσον ἀκόμη θά τό ἐνθυμοῦμαι ἐκεῖνο τό ἁβρόν, τό ἁπαλόν σῶμα τῆς ἁγνῆς κόρης, τό ὁποῖον ᾐσθάνθην ποτέ ἐπάνω μου ἐπ' ὀλίγα λεπτά τῆς ἄλλως ἀνωφελοῦς ζωῆς μου! Ἦτον ὄνειρον, πλάνη, γοητεία. Καί ὁπόσον διέφερεν ἀπό ὅλας τάς ἰδιοτελεῖς περιπτύξεις, ἀπό ὅλας τάς λυκοφιλίας καί τούς κυνέρωτας τοῦ κόσμου ἡ ἐκλεκτή, ἡ αἰθέριος ἐκείνη ἐπαφή! Δέν ἦτο βάρος ἐκεῖνο, τό φορτίον τό εὐάγκαλον, ἀλλ' ἦτο ἀνακούφισις καί ἀναψυχή. Ποτέ δέν ᾐσθάνθην τόν ἑαυτόν μου ἐλαφρότερον ἤ ἐφ' ὅσον ἐβάσταζον τό βάρος ἐκεῖνο... Ἤμην ὁ ἄνθρωπος, ὅστις κατώρθωσε νά συλλάβῃ μέ τάς χεῖράς του πρός στιγμήν ἕν ὄνειρον, τό ἴδιον ὄνειρόν του...».

ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΚΥΜΑ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

[...]

O πόλεμος, όμως, είναι αυτός που βρομίζει τούτον τον κόσμο. Και ο κόσμος πρέπει να καθαρίζεται, ξέρεις, χειμώνα καλοκαίρι, τί αλλιώς; Αλλιώς θα ‘χουμε μόνο άνοιξη στυφή, καλοκαίρι καψωμένο κι άδειο το θέρο. Ανάμεσα Χριστούγεννα και Λαμπρή ποιά δουλειά θα γίνει; Τίποτα δε γυρέψαμε να γίνει. Καταλαβαίναμε την προσωπική καταστροφή, την ιδιαίτερη ζημιά, τη γενική μιζέρια ζώντας και ψευτοζώντας. Τον τρόμο της νύχτας που που τελειώνει στην πράξη της μέρας, τον τρόμο της μέρας που τελειώνει στον ύπνο. Η κουβέντα στην αγορά, το χέρι στη σκούπα, το ξύλο στη φωτιά την αυγή: σ’ αυτές τις πράξεις, σταματούσαν τα βάσανά μας. Είχε το σύνορό της η κάθε φρίκη, είχε ένα κάποιο τέλος η κάθε λύπη. Δε μένει καιρός στη ζωή να θλίβεσαι πολύ. Μα τούτο, ετούτο είναι έξω απ’ τον καιρό: μια αιώνια εμμονή της αδικίας και του κακού. Μας βρόμισε μια λέρα που δεν μπορούμε να καθαρίσουμε. Ένα υπερφυσικό σκουλήκιασμα. Δεν είμαστε μόνο εμείς, δεν είναι το σπίτι, δεν είναι η πολίτεία μόνο μολεμένη-

[...]

Τ.S Eliot

ΈΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ" Μτφρ. Γ. Σεφέρη: (MURDER IN THE CATHEDRAL)

[...]

«Οι άνθρωποι πεθαίνουν αμετάκλητα. Οι ποιητές σκοτώνονται μόνο. Οι νεκροψίες δεν ωφελούν. Τα σώματα των ποιητών είναι διάτρητα από την ευαισθησία τους κι από τον πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων. Τα σώματα των ποιητών είναι σημαίες ήττας. Όμως δεν υπάρχουν ποιητές νικημένοι, όπως δεν υπάρχουν ποιητές νικητές. Υπάρχουν ποιητές…».

[...]

Λιλής Ζωγράφου

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ - ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΚΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ

[...]

«Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρὸς καὶ τὰ γεγονότα, ζῶ ὁλοένα μὲ τὸ ἐντονότερο συναίσθημα, πὼς δὲν εἴμαστε στὴν Ἑλλάδα, πὼς αὐτὸ τὸ κατασκεύασμα, ποὺ τόσο σπουδαῖοι καὶ ποικίλοι ἀπεικονίζουν καθημερινά, δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμάτα μὲ μία πολὺ βαρειὰ νοσταλγία. Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζώντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό».

[...]

Γιώργου Σεφέρη

ΜΕΡΕΣ Γ΄ 1934

Bρισκόμαστε μπροστά
Στη δίψα των τόπων
Στο μάταιο της κατάκτησης.

Στα παιδικά μας χρόνια
μοιραζόμαστε τη δίψα μας.
Τώρα διψάμε
Ο ένας εναντίον του άλλου.

Χάνονται τα νερά.
Πληρώνουμε ακριβότερα
Το δικαίωμα να δακρύζουμε.

Νίκου Καραβέλου

ΑΣΜΑ ΥΔΑΤΙΝΟ

[...]

Κι είπα, καρδιά μου, κράτησε όσο μπορείς πιο ζωντανό κι ανάγλυφο τον άνθρωπο και τη φωνή. Μέσα στ’ αυλάκι του καιρού ας δέσει ο σπόρος του. Άλλοι θα γεύονται τον καρπό. Για μας, η νύχτα είναι καλή, θα καταπιεί όσα τραβούμε.

Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου

ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

[...]
῾Η λέξη σὲ σκοτώνει, ἀγάπη μου· ἡ λέξη σ' ὀνομάζει καὶ σὲ θάβει! ῎Α, νὰ σ' ἀνάσταινα β ο υ β ή !.. Κ' ἐμεῖς, κάτω απ' τὶς λέξεις, μόνο κάτω ἀπ' τὶς λέξεις προλαβαίνουμε νὰ συναντηθοῦμε! Λίγο πρὶν ἀπ' τὴ λέξη σὲ φιλάω γιὰ τελευταία φορά - καὶ μόλις σ' ὠνόμασα πέθανες! Κρατῶ στὰ χέρια μου τ' ἄψυχο κορμί σου· σὰν ψόφια πεταλοῦδα τ' ὄνομά σου τί νόημα νάχῃ τ' ὄνομά σου;
[...]
῾Ρένος,
Ρένου Αποστολίδη

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΙΔΙΟΣ

[...]

η βάσις επί της οποίας θέλει να στηρίξη εκ νέου την ευτυχίαν και την δόξαν των συμπατριωτών του είναι η απόλυτος πολιτική αυτονομία της Ελλάδος. Η Ελλάς πρέπει κατά τον Καποδίστριαν να κηρυχθή ομοφώνως υφ’ όλων των Δυνάμεων χώρα αφιερωμένη αποκλειστικώς και μόνον εις τα επιστήμας και την διαφώτισιν του ανθρωπίνου γένους, το έδαφός της να κηρυχθή εκ των έξω απρόσβλητον, εσωτερικώς δε να κρατηθή μακράν πάσης ξένης αναμίξεως. Κειμένη μεταξύ Ασίας και Ευρώπης ευκόλως θα κατανοή η Ελλάς το νόημα της μυστικοπαθούς ζωής της Ανατολής, ενώ από την άλλην πλευράν θα δέχεται το εκλεπτυσμένον πνεύμα των Ευρωπαίων, δημιουργούσα κατ’ αυτόν τον τρόπον μίαν δι’ ολόκληρον την ανθρωπότητα σωτήριον ισορροπίαν.

[...]

Tαγματάρχης Ιωσηφ Τσέρβενκα, από την έκθεσή του στον Μέττερνιχ 16/2/1816

...

Τ' «Αγαπημένα» ή αλλιώς,"favorites", συνεχίζονται κι ως σελίδες στο κεντρικό μενού ....